قبل از این که به این سوال پاسخ بدهیم لازم است به چند نکته توجه کنیم:
1 ـ ایران قبل از توسعه برنامه هسته‌ای تحریم بود؛ سال 82 هم که برنامه هسته‌ای تعلیق شد، تحریم‌ها را برنداشتند.
2 ـ غرب پس از 12 سال بازرسی بی‌سابقه بهتر از هرکس می‌داند که برنامه هسته‌ای ایران کمترین انحرافی نداشته است. آنها همچنین بهتر از هرکس می‌دانند که به کدام رژیم‌ها در منطقه کمک کرده‌اند تا سلاح هسته‌ای بسازند. بنابراین مسئله این نیست که ما - به فرض محال- برنامه هسته‌ای را بدهیم و دیگر هزینه اقتصادی از جانب تحریم‌ها تحمیل کشور نشود.
3 ـ طبق اظهارات امثال کری و وندی شرمن و جاش ارنست و جن ساکی و... مطمئنا بلافاصله بعد از مساله هسته ای بهانه تحریم‌ها را به موضوعات دیگر منتقل می‌کنند.
بر اساس دلایل فوق این پرسش از ریشه باطل است
در واقع مسئله اصلی این است که دشمن در حوزه اقتصادی - برخلاف سایر حوزه‌ها- نقطه ضعفی یافته است و تا این نقطه ضعف وجود دارد، از ضربه زدن دریغ نخواهد کرد.
بنابراین راه حل درست مسئله نه به «بی‌ارزش تلقی کردن فناوری هسته‌ای بومی» بلکه از بیبن بردن آن نقطه ضعف است و این همان است که در منطق رهبر حکیم انقلاب با عنوان «اقتصاد مقاومتی» و اینکه «کلید حل مشکلات اقتصادی در لوزان و ژنو و نیویورک نیست، در داخل کشور و در تقویت تولید داخلی است» بیان شده است.